Plan Ouder Evy vertelt openhartig over reis naar Vietnam waarbij ze de kans greep om haar Plan Kind Chi te ontmoeten. Een bijzondere getuigenis waar je ongetwijfeld de reiskriebels van krijgt. En wie weet, de Plan Ouderkriebels?
Voor de reis
In de zomer van 2016 werd ik trotse Plan Ouder van Phan Thi Yen Chi, een Vietnamees meisje woonachtig in Lai Chau. Gedurende het afgelopen jaar kregen we regelmatig nieuws vanuit Vietnam. Naast persoonlijke informatie over Chi werden we ook op de hoogte gehouden over de initiatieven die genomen werden om de leefomstandigheden in de gemeenschap waar Chi woont te verbeteren.
Zo groeide onze nieuwsgierigheid om op bezoek te gaan. Het werd een bijzondere ontmoeting.
De checklist voor jouw avontuur: vraag je bezoek op tijd aan
Begin juli namen mijn vriend en ik last minute de beslissing om met de rugzak naar Vietnam te trekken. Klaar om op avontuur te gaan! Plan International België zorgde er op enkele weken tijd voor dat een bezoek aan Chi en haar ouders ingepland kon worden in onze reis.
Op bezoek bij Plan Kind Chi in Vietnam
Op 30 juli kwamen we aan in Ho Chi Minh City. Na twee dagen Ho Chi Minh reisden we in anderhalve week tijd van het zuiden naar het noorden van Vietnam. Zo maakten we kennis met het land, de prachtige natuur en de gastvrije en enthousiaste lokale bevolking. In Hanoi aangekomen kregen we de laatste richtlijnen van de verantwoordelijke van Plan International Vietnam. Zo konden we goed voorbereid aan onze tocht richting de Chinese grens beginnen.
Toen was het tijd voor het echte avontuur
Vanuit Hanoi namen we de nachttrein richting Sapa, een bergdorpje in het noorden. De perfecte uitvalsbasis voor toeristen om op trektocht de bergachtige omgeving te verkennen. Echter, geen trektocht voor ons. Er stond ons nog een lange busrit door de bergen te wachten via Lai Chau naar het Phong Tho District, waar we opgewacht werden door de plaatselijke werknemers van Plan International. Eens vertrokken in Sapa werd al snel duidelijk dat we de toeristische regio van Vietnam verlaten hadden.
De grote dag
Op 9 augustus was het eindelijk zo ver! Om 10u werden we aan ons hotel opgehaald om de laatste 18 kilometer te overbruggen richting het dorp waar Chi woont. De moessonperiode zorgde er echter voor dat dit niet de gemakkelijkste kilometers van onze reis zouden worden. Na de eerste 10 kilometer, waarin we drie restanten van aardverschuivingen passeerden, verlieten we de openbare weg. Een klein hobbelig, slijkerig weggetje aan de rand van een ravijn bracht ons uiteindelijk tot in het bergdorp waar Chi en haar familie woont.
Eenmaal aangekomen in het dorp stonden heel wat mensen ons op te wachten. Onder hen ook Chi, haar ouders en haar grootmoeder. Thijs en ik voelden ons meteen welkom.
Bij Plan Kind Chi thuis en op school
Na een korte kennismaking werden we meegenomen naar het plaatselijke schooltje waar Chi in de speel- en leesgroep zit. Hier maakten we kennis met de leerkracht en met een dertigtal andere kindjes. Er werden spelletjes gespeeld, puzzels gemaakt, liedjes gezongen, boekjes gelezen en de jongste kinderen maakten er een tekening.
Het was leuk te zien dat er sinds 2013 al heel wat initiatieven genomen werden om de kinderen op een degelijke manier onderwijs te bieden. Na de activiteiten gaf de leerkracht ons nog een rondleiding in de school. Zij vervult in het dorp niet alleen een onderwijzende rol, maar ze is ook een vertrouwenspersoon die de kinderen en hun gezinnen ondersteunt in het dagelijkse leven.
Na ons bezoek aan het schooltje gingen we terug naar het ouderlijk huis van Chi. Tijdens onze afwezigheid hadden de dorpsbewoners niet stilgezeten. Iedereen werd aan het werk gezet. De mannen plaatsten de tafels, de vrouwen maakten een heus feestmaal klaar. Tijdens het eten maakten we kennis met de ouders van Chi en enkele vrienden, buren en belangrijke personen uit de gemeenschap.
Nadien werd ons nog een rondleiding gegeven in het dorp. Enkele inwoners nodigden ons uit hun huis te bezoeken. Tijdens de rondleiding werd al snel duidelijk dat de hulp van Plan International nog broodnodig is. Zo hebben slechts 10% van de huizen sanitaire voorzieningen en dient er op het vlak van hygiëne nog heel wat te gebeuren.
Tijd om afscheid te nemen
In de late namiddag was het tijd om afscheid te nemen. De laatste foto's werden genomen en met een krop in de keel namen we afscheid van Chi, haar ouders en de andere inwoners in het dorp. Tijdens de terugtocht stonden de tranen in mijn ogen. Tranen van geluk! Met een warm gevoel konden we richting België trekken.