De afgelopen twee jaar waren de gevolgen van de COVID-19 pandemie voor meisjes in lage-inkomenslanden desastreus. Velen keerden niet terug naar de schoolbanken, al te vaak omdat ze gedwongen moesten trouwen of zwanger raakten. Elke dag opnieuw zijn we in de weer om deze impact te beperken, maar met Plan International willen we ook verder denken aan de toekomst.
We moeten van deze crisis gebruik maken om betere scholen te creëren. Of zoals wij het graag op internationaal niveau verwoorden: Build back better ! Plan International kiest resoluut voor een participatieve, inclusieve en gender transformative benadering waar het luisteren naar kinderen, jongeren, meisjes en jonge vrouwen centraal staat. Zij, als geen andere, kennen hun noden en de context van hun gemeenschap. Daarom laten we hier vier sterke meisjes of liever jonge vrouwen aan het woord. Ze vertellen ons hoe zij deze pandemie ervaren en verspreiden een boodschap van hoop en verbeelding. Hoe zij graag de wereld zien na COVID 19. Je zal merken dat ondanks een verschillende context deze jonge vrouwen heel wat gemeen hebben. Niet enkel met elkaar maar ook met ieder van ons.
Maak kennis met Stecia, 16, uit Oeganda
Door COVID-19 werden we in Oeganda ruim twee jaar in lockdown geplaatst. Scholen werden gesloten en kinderen kregen vele problemen. Er is veel gebeurd tijdens deze lockdown. Terwijl de scholen gesloten waren, werden vele kinderen gedwongen te gaan werken. Meisjes werden zwanger, jong moeder of werden uitgehuwelijkt.
Velen onder ons wouden toch onderwijs blijven volgen. De overheid introduceerde een nieuwe manier van leren, online. Maar vele families hadden noch het materiaal, noch internet noch het geld om internet te betalen.
Ik voelde me slecht en angstig alsof ik faalde en dat terwijl ik een goede leerling ben. Ik zag vriendinnen van me zwanger worden of verplicht te trouwen. Ik wou en wil dat dit stopt!! Daarom deel ik deze boodschap en kom ik in mijn gemeenschap op voor mezelf maar ook voor vele meisjes rondom me. Want ik geloof dat we dit kunnen stoppen en samen het verschil maken.
Als ik me een wereld voorstel na COVID-19 dan hoop ik dat het een wereld is waar alle kinderen toegang hebben tot kwalitatief onderwijs, een wereld waar meisjes vrij zijn hun eigen keuzes te maken en waar meisjes en jonge vrouwen beschermd worden en niet misbruikt.
Maak kennis met Quyen 13, uit Vietnam
Ik droom ervan dat elk meisje naar school kan gaan en hoop dat deze pandemie zeer snel eindigt. Zodat we terug ons leven kunnen opnemen.
In de laatste twee jaar kon ik niet naar school gaan zoals normaal. De volledige lockdown duurde in Vietnam drie maanden. Ik kon niet naar school of kon geen online lessen volgen. De pandemie zorgde er niet enkel voor dat ik niet naar school kon, maar zorgde er ook voor dat mijn familie geen toegang had tot voldoende voedsel of water. Ik leefde constant in angst.
Ondanks de moeilijkheden gaf deze pandemie me ook hoop. Het bracht ons dichter bij elkaar in moeilijke tijden. Ik besefte nog meer dat solidariteit en samen op zoek gaan naar oplossingen via onderwijs los van achtergrond of afkomst echte verandering brengt. Als meisje zijn we vaak het eerste slachtoffer van een crisis. De toegang tot school of kwaliteitsvolle zorg wordt ons meestal als eerste ontzegd, terwijl daar net de oplossing ligt.
Ik hoop dat leiders maar ook iedereen over heel de wereld meisjes steunen in deze moeilijke tijden. Mijn volgende wens is gevaccinceerd te worden en hoop dat alle meisjes de toegang krijgen tot moderne medische zorg waar nodig. In gelijkheid voor iedereen ligt de toekomst.
Maak kennis met Evelin, 17 uit Bolivië
Persoonlijk droom ik ervan om leerkracht te worden of te werken bij de politie. Daarom hoop ik snel terug fysiek onderwijs te volgen in mijn school. Voor ieder van ons droom ik van een gelijke wereld voor mannen en vrouwen en één zonder geweld tegen vrouwen.
Het afgelopen jaar is een moeilijk jaar voor me geweest. Ik verloor mijn moeder aan COVID, gelukkig kon ik terugvallen op mijn vader en broer. Samen met hen ben ik door deze moeilijke periode geraakt. Maar als enig meisje in ons gezin weet ik als geen ander hoe moeilijk het is om op te groeien zonder de raad en steun van een vrouw of andere meisjes. Door de scholensluitingen voelde ik me alleen. Het vorige jaar konden we maar twee dagen per week online les volgen. Maar doordat vele kinderen geen internet hadden, liepen de lessen reeds van bij het begin een enorme achterstand op. Bij de start van het nieuwe schooljaar hadden we vijf keer per week les, maar nog steeds online. Ik hoop dat we binnen enkele weken opnieuw naar de klas kunnen.
Toen mijn moeder stierf had ik geen zin meer om les te volgen. Ik dacht, wat is het nut hiervan? Veel meisjes om me heen stopten ook met school en gingen werken. Als meisje of jonge vrouw zonder opleiding zijn de kansen hier beperkt en worden vrouwen vaak het slachtoffer van misbruik of geweld. Maar dankzij de steun van mijn familie gaf ik niet op en bleef ik onderwijs volgen! En daar ben ik hen zeer dankbaar voor!
Ik maak plannen en geloof in een betere toekomst en wil opkomen voor de rechten van meisjes. Meisjes hier hebben begeleiding en een veilige omgeving nodig om te groeien en in zichzelf te geloven. Daar wil ik mee aan werken!
De COVID 19 pandemenie geeft ons de kans om na te denken en te bekijken hoe we het samen beter kunnen doen. Meisjes naar school laten gaan en hen beschermen is ieders plicht. Ik droom van een gelijke wereld voor mannen en vrouwen zonder geweld tegen vrouwen.
Maak kennis met Lamya, 16, uit België
Toen de Belgische overheid de lockdown aankondigde, kreeg ik een half schooljaar les via afstandsonderwijs. Dat was moeilijk voor me. Ik sprak mijn leerkrachten veel minder waardoor ik na een tijdje niet meer goed meedeed tijdens de online lessen. Niemand, zelfs de leerkracht, zette de camera’s op. Je keek naar een zwart scherm en communiceren deed je via een chatfunctie. Je was helemaal alleen achter je computer of GSM. Ik voelde me soms écht eenzaam. Ik miste mijn vrienden.
Ik kan nu terug naar school, maar het voelt nog steeds niet hetzelfde als vroeger. De schoolbanken staan apart. Iedereen draagt een jas tijdens de les om niet koud te hebben door de open ramen. In de klas en in de gangen moeten we een mondmasker dragen. We eten niet meer in de eetzaal, maar buiten op de speelplaats. Ik vind dat niet leuk. Het zorgt voor een onaangename sfeer op school. Door afstandsonderwijs was er minder sociaal contact, maar op een of andere manier lijkt het dat we nog altijd niet echt samen zijn.
De leerkrachten hebben nu ook veel minder oog voor de leerlingen. Het lijkt dat ze vergeten dat jongeren het ook moeilijk hebben tijdens de pandemie. Vroeger luisterden de leerkrachten meer. Nu zijn ze alleen bezig met hun lessen, de maatregelen en welke leerlingen afwezig zijn door een besmetting of verplichte quarantaine.
Ik hoop dat de school lessen trekt uit de pandemie. Ik wil dat de leerkrachten meer in gesprek gaan met ons. Het moet niet altijd over de lesinhoud te gaan. Vraag hoe we ons voelen. Waarom gaat het niet zo gemakkelijk? Dit zou een positief effect hebben op ons welbevinden want de leerkracht luistert en hoort ons ook écht. Ik wil dat we weer samen zijn als voorheen.